Ik heb dit geschreven, in de eerste plaats voor de
broeders en zuster van de vergadering in Nuenen waar we gewend zijn elke zondag
samen te komen. Ik dacht dat het ook goed zou zijn als bemoediging voor meerderen,
vandaar dat het nu op mijn blog staat.
Ik ben
de eerste en de laatste, en de levende; en Ik ben dood geweest, en zie, Ik ben
levend tot in alle eeuwigheid, en ik heb de sleutels van de dood en van de
hades. Openbaring 1:18
Er ligt weer
een zondag voor ons waarin we niet zullen samenkomen op de wijze waarop we dat door
de genade van God steeds mochten doen. Nu we zo verstoken zijn van de
samenkomsten mogen we onszelf herinneren aan de tijd dat het heel gewoon was. Wat
we heel gewoon vónden, kunnen we beter zeggen. Als alles wat we, wat dit betreft,
moeten missen, missen we het écht als we er even bij stilstaan.
Ik vraag me
de laatste dagen steeds meer af waartoe wij dit moeten meemaken. Misschien juist
wel omdat we er zó aan gewend waren. Nu,
nu alles ons onthouden wordt, wat de gemeenschap betreft, worden we
teruggeworpen op de Ene voor Wie en rondom Wie we gewend zijn samen te komen.
Nu worden we erbij bepaald hoezeer wij bevoorrecht waren!. Wie had ooit kunnen
denken dat we zoveel zondagen elkaar niet zouden ontmoeten. Maar die Ene, onze
Heere Jezus Christus, is nog steeds dezelfde en zal dat ook zijn tot in alle
eeuwigheden. Op Hem mogen we onze ogen richten en niet alleen naar Hem kijken,
maar Hem aanschouwen. We kunnen ergens naar kijken en meteen vergeten wat we
hebben gezien. Zoals Jacobus dat zegt met betrekking tot een spiegel en ons
eigen gezicht. Meteen vergeten.
Wij mogen
Hem aanschouwen, dat wil zeggen dat we met interesse en nadenkend ons oog op
Hem gericht houden. Dat kunnen we elke dag en op elke plaats doen en ik hoop
dat we deze ervaring met de Heere elke dag mogen hebben.
Nu in de
afzondering mogen we er ook deze zondag weer aan denken dat hij vlees en bloed aannam
om onder ons mensen te leven voor het
lijden van de dood. Laat dat maar op ons inwerken. Als een mens geboren
wordt zijn we vol verwachting over wat in het leven van zo’n klein menske zal
gaan gebeuren en wat hij of zij zal bereiken in het leven. De grootheid van een
mensenleven wordt toch afgemeten aan zijn/haar succes op wat voor gebied dan
ook.
Maar Hij
kwam om te sterven en niet zomaar een dood te sterven zoals de meeste mensen
meemaken, maar Hij stierf op de gruwelijkste manier die men kon bedenken. Dat
Hij juist in deze tijd leefde was
Goddelijk gepland. Hij leefde en stierf tijdens die vreselijke bezetting
van Israël door de Romeinen en daarom kon Hij gekruisigd worden. Men had
verschillende keren geprobeerd om Hem te vermoorden. Door Hem van een berg af
te duwen of te stenigen. Maar er was geprofeteerd: Vervloekt is hij die aan het
hout hangt. Dat was Gods plan geweest en zó zou het gaan.
Nooit is
iemand zó van God verlaten geweest als juist de Zoon van God. Hij was de
eenzaamste van allen die ooit hebben geleefd. En waarom? Om voor u en mij het
oordeel over onze zonden te ondergaan. Hij riep het uit als mens: Mijn
God, Mijn God, waarom…
Ook nu we,
wat betreft de praktische invulling van de gemeenschap met elkaar, moeten
missen mogen we voor elkaar bidden en er aan denken dat we nu wel het gemis van
elkaar kunnen ervaren maar dat we nooit verstoken zullen kunnen worden van onze
gemeenschap met de Heere Jezus..
Onze
gemeenschap met Hem, onze Heere Jezus Christus, hangt niet van af van
levensomstandigheden. Ook nu, afgescheiden van elkaar mogen we ons verheugen
dat niets ons kan scheiden van de liefde
van God, die is in onze Heere Jezus Christus en dat niemand ons kan roven uit Zijn hand.
Een goede zondag
gewenst.
Martien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten