Toen alles veranderde

Ter Nagedachtenis aan mijn zoon Marcus,

Broer van Peter en Sven 

Echtgenoot van Anneke, 

Vader van Tirsa en Bas, 

Schoonvader van Henk-Jan

Opa van Celise

Woensdag 3 oktober was een dag als alle anderen. Tenminste het begon wel zo. Nita en ik waren bezig met het voorbereiden van de Chauffeursdag die op zaterdag 6 oktober in Almere gehouden zou worden. Tegelijkertijd waren mijn gedachten ook al bij onze vakantie. We zouden maandag na de Chauffeursdag voor een aantal weken naar Portugal en Spanje gaan om de zomer wat op te rekken. Na een lange werkdag lagen we om half een in bed, toen de telefoon ging. Op het scherm zag ik de 'Anneke'. Mijn eerste gedachte was: Foute boel!

Het was die woensdagavond iets na zessen begonnen, Marcus was niet thuisgekomen van zijn werk en had ook niet gebeld dat hij later kwam, iets wat hij in zijn huwelijk met Anneke meer dan 27 jaar lang gedaan had. Hij belde altijd even als hij wat later kwam. Toen Anneke ongerust was geworden  en hem probeerde te bellen op zijn mobiel kreeg ze geen gehoor. Dit wees natuurlijk op iets heel ernstigs. Een zoektocht van haar broer Martien en zoon Bas langs de route die hij die dag had gereden bracht geen oplossing en de politie werd ingeschakeld; een avond van afwachten in bange onzekerheid begon.

De reden dat niemand wist waar Marcus was - zo is uiteindelijk gebleken- kwam omdat Marcus zijn werkgever had gemeld dat zijn opdrachten voor die dag om 14:30 uur klaar waren, waarna hij naar een klus was gereden die voor de vrijdag gepland stond. Waarschijnlijk wilde hij, zoals vaker het geval was, vooruit werken. 

Doordat elke dag om 14:30 uur de machines  worden uitgezet en het personeel naar huis gaat hebben ze niet gemerkt dat er diverse aardlekschakelaars waren uitgevallen.

Via een PIN betalng van Marcus om 14:34 uur kon er in een andere hoek van Utrecht gezocht worden. Om 22:30 uur kwam de melding: er is een lichaam gevonden. Om 23:30 uur kregen we de definitieve melding dat het Marcus was.
Marcus is overleden toen hij wilde gaan kijken wat hij moest repareren. 

Donderdag 11 oktober hebben we hem naar zijn laatste rustplaats gebracht. Drie broers van Anneke en mijn Peter en Sven en ik zelf hebben zijn lichaam op die laatste tocht begeleid. Er waren zoveel belangstellenden dat de kerk van Tienhoven meer dan vol was. Honderden kwamen na afloop condoleren.

Eind jaren zeventig, hij was toen ongeveer een jaar of 11, heeft hij de Heer Jezus aangenomen als zijn Verlosser en Hem gedankt dat Hij ook voor zijn zonden was gestorven en opgestaan. Dat is hem zijn leven lang bijgebleven en hem gevormd tot de man die hij is geworden.

Marcus was een steunpilaar voor velen, op zijn werk, in de geloofsgemeenschap en daarbuiten. Hij was als een herder voor de kudde en een helper voor iedereen die een beroep op hem deed. Hij was altijd positief en keek altijd blij en gelukkig. Dat kwam door de Heer Jezus in zijn leven. De enige foto die ik van hem heb waarop hij niet vrolijk kijkt is er een van ongeveer vijfenveertig jaar geleden toen wij als gezin naar klein Walcheren gingen en hij en zijn broers daar helemaal geen zin in hadden en ik hen vermanend had toegesproken. Toen ik de foto later maakte waren ze er nog beduusd van....

Op de zondag voor het noodlottig ongeval sprak hij in de samenkomst kort over de tekst die op het overlijdensbericht staat: 'Ik heb mijn Heer en mijn vrouw en kinderen lief '. (Exodus 21: 5) Ook haalde hij die dag aan dat we 'elkaars lasten moeten dragen' Galaten 6: 2

Zonder het zelf te weten heeft hij over de nabije toekomst gesproken waarin wij getroost zouden worden door zijn woorden.

En dit is de belofte die Hij  heeft beloofd, het eeuwige leven. 1 Johannes 2:25