Rijbewijsperikelen (1)

Mijn vader en zijn rijbewijs bijna 100 jaar geleden.

Een poosje geleden zag ik in een album bij een van mijn zussen een foto van onze vader. Hij zat achter het stuur van een auto waarvan ik denk dat het een Humber was of  een Delagé. De foto is dus van heel lang geleden en beide merken zijn reeds lang ter ziele. Het deed mij denken aan wat onze vader vertelde over hoe hij zijn rijbewijs indertijd had gehaald. Dat was ergens in het begin van de twintiger jaren van de vorige eeuw.

Op de dag van het examen reed hij met een auto die hij van een vriend geleend had - en waar hij al vaker in had gereden onder het toeziend oog van diezelfde vriend - naar de Notaris die bevoegd was om rijexamens af te nemen.

Hij belde aan bij de Notaris, die hem de volgende instructie gaf: ‘Rij maar even naar het einde van de Zuidzijde en dan draai je bij de Pishoek (zo heette die buurt echt) maar om, en dan ga je over de brug en kom je over de Noordzijde weer terug. Terwijl hij dat zei, zette hij twee bezems tegen de muur met een tussenruimte van ruim een auto breed en zei: ‘Als je dan terugkomt dan zet je de auto achteruit tussen deze twee bezems. Doe je best.’ En hij ging weer naar binnen.

Mijn vader deed wat hem gezegd was en na twintig minuten reed hij achteruit het erf op bij de Notaris. Die hoorde hem aankomen en kwam al naar buiten. Daardoor kon hij nog net zien hoe mijn vader achteruit reed tussen de twee bezems in. Nou ja, bijna! Eén steel brak omdat hij er tegenaan reed. Hij heeft de steel betaald en was geslaagd.