Naar Brazilië.

Woensdagmorgen waren we vroeg uit de veren, en om kwart over vijf zaten we in de auto, op weg naar Schiphol. We parkeerden onze auto in Roelofarendsveen en werden met een busje naar de vertrekhal gereden. Voor het eerst van ons leven ingecheckt met ons mobieltje zonder gedoe met papieren.

Wachten is op de Grote Vogel

 Het begon al meteen goed. We zouden om 10:10 uur vertrekken maar dat ging niet door want iemand had wel zijn / haar bagage afgegeven maar was zelf niet komen opdagen. En een koffer in het ruim waar geen passagier bijhoort is erg verdacht, kan tenslotte een bommetje in zitten. Dus moest in het ruim eerst die bagage worden opgezocht en er uit worden gehaald. Wat mogen we trots zijn op onze KLM die zo goed aan onze veiligheid denkt. (Andere maatschappijen doen dat ook natuurlijk maar ik blijf een KLM fan) We vertrokken door deze veiligheidsprocedure drie kwartier te laat. Maar de piloot gaf flink gas, of we hadden wind mee, want weliepen nog een kwartier in en kwamen maar een half uurtje te laat in Sao Paulo.

Daar hadden we een auto besproken bij een verhuurbedrijf met de naam Localiza. Op de site stond dat we de auto op het vliegveld konden ophalen. Er was een kantoortje van Localiza in de aankomsthal maar daar was niemand aanwezig. Er was wel een telefoonnummer dat we hebben gebeld. Aan de andere kant hadden ze alleen maar een bandje die een onbegrijpbare boodschap aan ons doorgaf. Onbegrijpbaar voor ons, omdat er alleen Portugees werd gesproken. En dat Portugees hier klinkt heel anders dan in Portugal.

Gelukkig werden we door buurman Hertz geholpen. Zij brachten ons naar een soort perron en daar moesten we wachten om opgehaald te worden. En ja hoor, er kwam een groen busje aan en die nam ons mee naar de plaats waar we de auto zouden krijgen. En ja, het is waar! Het verhuurbedrijf was op het vliegveld gevestigd maar wel een kilometer of tien van waar wij waren aangekomen....
In Nederland hadden we alles al via Internet geregeld maar dat bleek hier niet zo te werken. Dus waren we een uur bezig om alle formulieren (die we in Nederland al digitaal hadden ingevuld) nog eens in te vullen en toen konden we eindelijk op weg naar Sumaré waar Elias en Esther en de kinderen wonen.

Hier stonden we op Elias te wachten

Gelukkig hadden we ons Garmin navigatie-apparaat bij ons en we hadden van te voren de kaart van Brazilië gedownload. We zijn nog nooit op een plaats geweest waar zoveel wegen zijn dan rond Sao Paulo, zelfs Elly van Garmin was af en toe de kluts kwijt en moesten we een rondje extra maken. Uiteindelijk kwamen we in Sumaré aan maar de straat van Esther en Elias was niet gedigitaliseerd en kon dus niet door het apparaat worden gevonden. Dus maakten we een foto van waar we stonden en stuurden die met Whatsapp naar Elias en een kwartier later was hij bij ons en loodste ons naar hun huis. Dat duurde nog een half uurtje.

De volgende morgen: Ontbijt 

We kregen een geweldig ontvangst en na bijna vierentwintig uur rolden we enigzins vermoeid in bed en sliepen vrijwel meteen.

Onze biologische klok konden we echter niet resetten en dus waren we de volgende morgen behoorlijk vroeg al weer wakker.

(wordt vervolgd DV)