Grijs.

De lucht was meteen al grijs vanmorgen

De grijze lantaarnpalen staken hun grijze armen in de lucht maar licht kon er niet van af….

Op de weg naar Veghel reden hoofdzakelijk grijze auto’s.

De witte huizen langs de Keelweg hadden (nog nooit eerder gezien) grijze kozijnen en deuren.

Aan het einde van het parkeerverbod stond een verkeersbord in alle denkbare grijstinten met een zwarte streep er door.

In overeenstemming met mijn innerlijke kleur:  grijs van alle kanten.

Maar dan, om twaalf minuten over half twee prikt de zon door de wolken.

Alleen maar eventjes om zich weer terug te trekken achter de grauwsluier van deze dag.

Voor mij is het voldoende.

Ik weet het.

Paul, Anita, Thomas, Koen, Nina.

De grijsheid komt van het afscheid.

De kleur van afscheid is grijs, maar daarin vallen de kleuren en het licht zo mooi op!

Herinneringen aan de tijd dat jullie in Nederland waren.

Die ene zonnestraal zal zeker worden vervolgd: er komen er nog veel meer.

Zoals ze er ook waren voordat jullie weggaan.

De zon komt straks weer terug en jullie vliegen daarin naar jullie thuis.

En wij, wij hebben de mooiste herinneringen en het vooruitzicht om elkaar weer te zien.

Waar dan ook.

Wanneer dan ook.

Gek eigenlijk, terwijl alles grijs is, dat wonderlijke licht.

‘Wandel in het licht met Jezus’, dan mag het best even grijs zijn.

Grijs verliest.

Altijd.