Scarborough

21 oktober

Vanmorgen reden we naar Scarborough en konden we heerlijk langs het strand van de Atlantische Oceaan wandelen. Er taan een heleboel dingen op het bord die daar niet mogen. Onder andere het linkse plaatje op de onderste rij: Niet alleen het strand op maar met meerderen omdat het niet altijd even veilig is om er alleen te zijn.

Het zand is helderwit en soms lijkt het wel sneeuw, zó wit!

De rotsen in de branding zorgen vaak voor mooie wtte koppen op de golven.

Het water dat weer terugstroomt naar de oceaan laat een heleboel schelpen achter in  poelen die niet droog vallen.

Waar ze hun voeding vandaan halen? Toch groeien er prachtige vetplanten in het zand met mooie bloemen.

Prachtige rotsformaties

.Er lag ook nog een enge vis op het strand, volgens Koen is het een 'boxfish', ja hij of zij heeft wel iets van een doosje.

Dan houdt het strand op en wordt het klauteren over de rotsen.

Opschrift op de weg om te waarschuwen dat daar een school is. Tweetalig natuurlijk, nou ja natuurlijk.... Hier in Scarborough in ieder geval wel. Ik zie Engels en.... Zeeuws. Volgens mij zeggen alleen de Zeeuwen 'kinders' en niet kinderen. Dat zie je hier wel vaer, woorden die in Nederland bij een bepaald dialect ook zo als hier worden uitgesproken. Een voorbeeld: Kommetjie is een dorp hier in de buurt en het wordt door de mensen hier uitgesproken als 'Kommekie', met een zachte letter 'k'. In het dorp waar ik werd geboren, Goudriaan, zei men tegen een kleine kom namlijk 'kommegie'.

Wat deze gestapelde stenen moeten voorstellen ben ik niet te weten gekomen, maar het is een of ander monument of gedenkteken met een keurig onderhouden tuintje er om heen.

Ik zie hier een beetje een kop in met mond, neus en ogen, en met een hoedje op.Maar ja, mijn moeder vond altijd al dat ik een levendige fantasie had.

We lieten onze auto op de parkeersrook boven en daalden vrij steil af naar beneden waarbij we ons door het dichte struikgewas moesten wringen en toen kwamn we op het witste strand dat we nooit eerder hadden gezien!

En midden in dat zand een strook met dicht opeen groeiend vetplanten.

Bijschrift toevoegen

's Middags vierden we het 13 jarig huwelijksfeestje van Paul en Anita.

Met cadeautjes van de kinderen.

Hier is iets bizars aan de hand. Ik sta in de hele familie bekend om mijn amfibieënfobie. Nergens ga ik zo voor op de loop dan voor kikker of, erger nog, een pad. Ter gelegenheid van hun feestje gingen we eten in een Pizza restaurant en het heet: De pad. Ik heb een foto van het besst genomen zoals get in de hall aan de muur hing.

En nog een andere foto waarop te zien is dat de Pad ook aanwezig was bij het huwelijk van Charles en Diana.

De Pad staat hier bij de koningin en Prins Charles.

Hoewel bij 'de Pad', we hebben lekker gegeten